Maroko part II - kraina zapachu i koloru

Cześć! Udało mi się scalić drugą część mojego cyklu o Maroko, dziś będzie trochę wspomnień i sentymentów. Wiem, że długo, wiem, że w dzisiejszych czasach jesteśmy zbyt leniwi na czytanie ale mam nadzieję, że znajdzie się tu kilka osób które spróbują przebrnąć przez ten tekst dla mniej wytrwałych polecam obejrzenie moich zdjęć z podróży....a jeśli interesują Was informacje praktyczne na temat Maroko zapraszam tutaj Click

I  Maroko

Godzinny mocno poranne, maj 2010, czwartek.

Podróży z Walencji do Madrytu właściwie nie pamiętam – trwała krotko a ja byłam mocno zaspana. Lot we trójkę j odbywaliśmy we trójkę ja, Ela 1 i Pepe (Meksykanin), mając spotkać się z Elą 2 w Madrycie, aby dalej wspólnie poszybować na kilkudniowe wakacje na Czarny Ląd. 

O dziwo na madryckim lotnisku byliśmy o czasie, toteż mogliśmy spokojnie zjeść śniadanie! Nasz spokój nie trwał jednak na tyle długo abyśmy mogli zacząć się nim rozkoszować. Przy ostatniej odprawie na ogromnym lotnisku, okazało się, że Pepe nie ma ważnej pieczątki w swoim paszporcie. (Wszyscy nie- obywatele Unii Europejskiej muszą mieć potwierdzenie w paszporcie, że ją opuszczają). Stewardessa miło poinformowała nas, żebyśmy nie liczyły na to, że kolega poleci z nami. To, że zdąży na samolot faktycznie graniczyło z cudem, do pokonania miał prawie kilometr w jedną stronę, a do odlotu samolotu zostało niecałe 15 minut. 

Zaczęłam korzystać ze wszystkich znanych mi technik manipulacji aby spowolnić kolejkę do odprawy, jednak szybko zostałam zbesztana i musiałam zaprzestać swoich działań. Kiedy pogodziłyśmy się z myślą, że Pepe nie poleci tym samolotem, w przypływie troski stwierdziłam , że ja z nim zostanę. Czy następnego dnia nie można lecieć? Owszem ale dopłacając niemała kwotę 170 euro. W dodatku okazało się, że kolejny lot do Tangeru jest za 3 dni. Zostałam mocno skrytykowana przez dziewczyny, które stwierdziły, że to głupota, że to mężczyzna, że na pewno sobie poradzi, a one beze mnie niekoniecznie... wciągnęły mnie do samolotu, jako ostatnie zajęłyśmy miejsca i zaczęłyśmy zastanawiać się jak sobie poradzimy – 3 kobiety – blond i dwie rude na arabskiej ziemi… 

W ostatniej chwili wbiegł, przy akompaniamencie oklasków ‘całego samolotu’, zdyszany, zaczerwieniony, ledwo trzymający się na nogach, któraś z El chyba nawet uroniła łezkę. Po kilku godzinach lotu wylądowaliśmy w Tangerze. 

lotnisko w Tangerze

tuż po przylocie, Tangier

Przywitało nas zachmurzone niebo w towarzystwie kurzu i dziwnie przyglądających się nam miejscowych. Aby się nie zgubić korzystamy z usług miejscowego samozwańczego przewodnika – zwanego Omar bez Coca – Coli - który opowiada nam niestworzone historie ale są na tyle ciekawe, że mogę w nie wierzyć ;)

Pepe i Omar bez Coca - Coli

'tangierskie' zaułki

miasteczko do najczystszych nie należy ;)

W Tangerze nie bawimy zbyt długo – Ele są przerażone miastem, plaża nad oceanem okazała się wypełniona nie tyle turystami, co nieczystościami a w małych uliczkach wciąż spotykamy Marokańczyków oferujących nam coraz to nowe używki. 

nie spotkałyśmy wielbicielek ani kąpieli wodnych. ani słonecznych

zostań mała Marokanką

maj? Maroko? długi rękaw? Tak! Jednak nie ubieraliśmy się tak ze względu na chłód który panował w Maroko. Biorąc pod uwagę, iż nie zatrzymywaliśmy się w turystycznych kurortach, w kontaktach z miejscowymi chcieliśmy zachować szacunek do ich kultury, wyrażający się odpowiednim strojem.

Przyznaję, że ja odnalazłam się wspaniale w nowym klimacie, ciekawa byłam każdego zakamarka ;) 

Nie przeszkadzał mi kontakt z cywilizacją, która w niczym nie może równać się z europejską, pomimo tego, że moi znajomi, wyobrażali sobie Martynkę przemierzającą pustynię w szpilkach z walizką na kółkach i ubolewającą nad brakiem dostępu do internetu i normalnej łazienki. 

Nic bardziej mylnego… muszę się pochwalić, że nie tylko obyłam się bez prostownicy i ciepłej wody, z garstką podstawowych kosmetyków, ale zamiast torebki w rączce, dzielnie maszerowałam z wielkim plecakiem na barkach. 

Marti, Ela i plecaczki

magiczne jest to zdjęcie wykonane przez Elę

jak zwykle wszędzie musiałam zajrzeć

Następnego dnia wsiadamy do autokaru i jedziemy do Szefszawanu, malowniczego miasteczka położonego w górach Rif. Po dotarciu na miejsce szukamy taniego hotelu, dobrotliwy taksówkarz obiecuje zaprowadzić nas w idealne miejsce. Z ciężkimi plecakami kroczymy przez wąskie uliczki, docieramy na miejsce – szału nie ma! Żegnamy kolejnego przewodnika oszusta, zostawiamy rzeczy i inicjujemy mała sesję na dachu...

apartament na dachu

ciąg dalszy sesyjnych pomysłów Marty

takie brzydkie, że aż piękne

Idziemy spacerkiem pod górę przez targowiska na główny plac, gdzie jemy tradycyjne marokańskie danie - tadżin (przygotowywane w specjalnym glinianym garnku, z białego lub czerwonego mięsa z ziemniakami, warzywami i przyprawami). Kuchnia marokańska jest typową kuchnią arabską, można nawet pokusić się o stwierdzenie, że jest to kolebka tej szkoły sztuki kulinarnej. Można tu spotkać takie potrawy, typowe dla krajów arabskich jak kuskus, tadżin (duszone mięso z warzywami) i harira (pikantna zupa z soczewicy). Mój przepis na tadżin, który wykonałam ostatnio dla przyjaciół podam Wam jutro w dziale KUCHNIA. 

kusku i tadżin

barwniki do skór

w świecie przypraw i smaku orientu

piękna porcelana

takie buty najczęściej można ujrzeć na stopach miejscowych

Szefszawan nas zachwyca, kolorami – wszystko było tam niebiesko-białe, pięknymi restauracjami i wybujałą roślinnością. Chcę tu zostać chociaż jeszcze przez chwilę ale grafik jest zbyt napięty, następnego dnia udajemy się do Fezu, kolejny raz przeprawa rozklekotanym busem w towarzystwie wydających nieprzyjazną woń tubylców – przyznaję to staje się ciężkie do zniesienia, jakaś kobieta wzięła ze sobą w podróż kurę, tego już za wiele...

w biednych marokańskich domach, często można zobaczyć obrazek mieszkańców leżących na podłogach, zimna posadzka pozwala im uciec przed gorącem

pranie i wszędzie pojawiające się kotki

jedna z moich ulubionych uliczek Szewfawanu z galerią obrazów

z Elżbietą

Aby uprzyjemnić sobie i Pepe drogę uczę go polskiego…. 

Docieramy do Fezu, to już półmetek naszej drogi. Spotykamy przesympatycznego chłopca „Amigo de corazon” , kelnera, jednej z placowych restauracji, której stajemy się stałymi gośćmi. 

Smile. You are in Fez

Wieczorem spragnieni procentowego trunku (alkohol można kupić w niektórych restauracjach na takich zasadach jak na czarnym rynku, czyli ceny są zawrotne) wsiadam z jedną z El do taksówki i jedziemy do supermarketu. 

Zupełnie inna kolejka i wyjście dla osób kupujących alkohol, sprawdzają dowody….obłowione wracamy do hotelu, nie ma lodówki ale nalałyśmy do wiaderka zimnej wody i zaczynamy chłodzić wino i tequilę. Dużo nie wypiliśmy bo zmorzył nas sen i zmęczenie. 

Następnego dnia trafiamy na sympatycznego przewodnika w śmiesznym ubraniu, tak wiem mieliśmy nie dać się oszustom i nie bawić się w wynajmowanie przewodników. Jednak Medyna (stara dzielnica miasta w której mieszczą się bazary, główny meczet i inne ważne budynki), nie tylko jest zabytkowa ( wpisana na listę dziedzictwa kultury UNESCO) ale także bardzo rozległa i niebezpieczna, lepiej poruszać się w towarzystwie znanego Berbera. Przeciskamy się między przechodniami wylewającymi się z małych sklepików. Po medynie nie jeżdżą samochody ani motory z bardzo prostego powodu – zwyczajnie nie zmieszczą się na wąskich dróżkach. Podstawowym środkiem transportu są tu osiołki (które uwielbiam fotografować). Podobno jest ich tu aż 10000.

labirynty medyny

                  

Berberyjski przewodnik, człowiek niezniszczalny wyglądał na 100 lat, miał 5 żon ale jedną prawdziwą miłość

osiołek - podstawowy środek transportu

płatki róż służące do wyrobu perfum i olejków

Maroko słynie z pięknych tkani, sama zakupiłam kilka szaliczków

przed wejściem do świątyni trzeba się umyć - zdjęcie zrobione z ukrycia ;)

w zakładzie garbarskim - farbowanie skór

w zakładzie garbarskim - suszenie skór

cmentarz, Fez

za murami miasta, Fez

pozostałości bramy miasta, Fez

To miejsce, w którym krążenie po labiryncie tętniących życiem ulic staje się fascynującą przygodą.

Marty i wąż

z Pepe chyba bardziej się zaprzyjaźnili

Fez nas oczarował. Spędziliśmy tam dwa dni. Ja stałam się atrakcją dorosłych i dzieci (zbierających się na placu) - pełnym zaklinaczy węży i różnorodnych straganów. Zaczęły pokazywać mnie palcami, myślę, że to przez mój płomienny kolor włosów, przynajmniej tak sobie tłumaczę przybyszem z innej planety przecież nie jestem.

Zbliża się dzień wylotu, przez te 4 dni zdążyliśmy jedynie dotknąć Maroko i jesteśmy pewni, że tu wrócimy. Bierzemy taksówkę na lotnisko i ruszamy w drogę…Jak się szybko okazuje nasza droga powrotna staje się tylko zwrotną. Wracamy do Fezu poinformowani, że w przeciągu kilku dni nie jesteśmy w stanie opuścić terytorium Maroko drogą powietrzną, z uwagi na wybuch wulkanu! Ele są niepocieszone – jedna tęskni za facetem, drugą mają odwiedzić jutro w Walencji znajomi, Pepe narzeka, że nie może opuścić więcej zajęć na uczelni. Tylko ja się cieszę,  że o kolejne 5 dni przedłużę sobie wakacje ;-) 

Nasze myśli wypełnia konstruowanie cudownego planu powrotu do Europy, idziemy do kafejki internetowej, aby przeszukać sieć w znalezieniu naziemnych połączeń z Hiszpanią. Ela proponuje przeprawę promową przez cieśninę Gibraltarską, ja zachęcam do skorzystania z bezpłatnej opcji 'przebukowania' biletów i pozostania kilka dni dłużej. W końcu udaje mi się przekonać towarzystwo, zostajemy i spotykamy Ferii, przesympatyczną meksykankę, która podróżuje sama od pół roku po Europie i zapragnęła odwiedzić Maroko, pyta czy może się przyłączyć.... i tak dalszą drogę przebywamy wspólnie

z naszą nową, wspaniałą towarzyszką - Feri

Ela, Marty, Feri, Pepe

Postanawiamy kolejne dni spędzić w Mekness - mieście położonym w północnym Maroko, na przedpolu Atlasu Średniego, które dzisiaj (z Marrakeszem, Fezem i Rabatem) jest jednym z tzw. Cesarskich Miast Maroka. Na początku X w. przywędrowało tutaj z gór Atlasu berberyjskie plemię Meknasa i rozbiło swoje namioty.

Dużo zabytków i pałaców to powody, dla których miasto porównywane jest do francuskiego Wersalu. Nietrudno w nim odnaleźć mieszankę stylów architektonicznych arabskiego i francuskiego. 

W ciągu dwóch dni dokładnie zwiedzamy Meknes, a zabytków w nim nie mało. Znajduję się tam najwspanialsza w całym Maroku brama miejska Bab Mansur, brama Bab al-Chamis i liczne meczety.

Wieczorami urzędujemy w knajpach, popijając....herbatę. Miętowa herbata przyrządzana w Maroko według specjalnego ceremoniału (samo parzenie jej zajmuje pół godziny) nie ma sobie równych. Nazywana bywa whisky Berberów - Maroko to kraj muzułmański, więc o prawdziwej whisky nie ma mowy.

Kolejnego dnia udajemy się do Volubilis ( gdzie znajdują się ruiny miasta - to jedno z nielicznych zachowanych świadectw kolonizacji Maroka przez Imperium Romanum)

Volubilis

ruiny miasta romanskiego, Volubilis 

w komplecie

Ostatni dzień poświęcamy na zwiedzenie świętego miasta muzułmanów. Mulaj Idris zostało założone w VIII w. przez prawnuka Mahometa - Mulaja Idrisa I al-Akhbara. 

Miasteczko położone na wzgórzu, przez wieki nie mieli tu wstępu chrześcijanie i nawet teraz duże grupy turystów nie są mile widziane. Muzułmanin, którego nie stać na odwiedzenie Mekki, może odbyć pielgrzymkę właśnie do tego miejsca. Na rogatkach miasta policja kontroluje pojazdy i pieszych.

święte miasto muzułmanów, Mulaj Idris

święte miasto muzułmanów, Mulaj Idris

Mulaj Idris

Jedziemy na lotnisko rzewnie żegnając Ferii i obiecując sobie, że niebawem się spotkamy tym razem na europejskiej bądź meksykańskiej ziemi. 

Jesteśmy szczęśliwi, że wybuch wulkanu przedłużył nam wakacje w krainie słońca i orientu i obiecujemy sobie rychły powrót...

Marty